Προσκύνημα το έτος 2012

Ουρανούπολη,
Μετά  από πολύωρο ταξίδι φτάνουμε στην Ουρανούπολη  από όπου θα αναχωρήσουμε αύριο για το Άγιον όρος.
Το βράδυ μας επιφυλάσσει μια έκπληξη, καθώς κάτω από τον πύργο γίνεται μια συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη.
Το πρωί μετά το πρωινό μας επισκεπτόμαστε το γραφείο προσκυνητών για να πάρουμε τα διαμονητήρια. Περίεργο! πάνω στο διαμονητήριο υπάρχει ένα QR Code, ένας κώδικας δηλαδή που διαβάζουν τα έξυπνα κινητά.
Βγάζουμε τα εισιτήρια για τη Δάφνη και επιβιβαζόμαστε στο φέρι Αγία Άννα.

Αναχωρούμε, αφήνοντας πίσω  μας το πύργο της Ουρανούπολης. Το καθιερωμένο τάισμα των γλάρων που περιτριγυρίζουν το καράβι γίνεται και φέτος από πολλούς επιβάτες.
Τα σημάδια από τη μεγάλη πυρκαγιά γίνονται κάτι παραπάνω από φανερά. Το θέαμα θλιβερό καθώς το καταπράσινο δάσος που βλέπαμε τις προηγούμενες φορές έχει γίνει ένα καμένο τοπίο.
Ξαφνικά όμως πλησιάζοντας τη μονή Χιλανδαρίου, λες και ένα χέρι είχε απλώσει ένα διαχωριστικό τοίχος στη φωτιά, το τοπίο επανέρχεται στο γνωστό καταπράσινο πυκνό δάσος.
Ακολουθούν οι γνώριμες στάσεις στους αρσανάδες των πρώτων μοναστηριών. Δοχειάρι, Ξενοφώντος, Ρώσικο ... και φτάνουμε στο λιμανάκι της Δάφνης.

Η χαλάρωση του ταξιδιού μετατρέπεται σε εγρήγορση. Φορτώνουμε το σακίδιο και πατάμε για άλλη μια χρονιά τα ιερά χώματα του Αγίου όρους. Το μεταφορικό μέσο γνωστό. Τα μοναδικά δύο μεγάλα λεωφορεία που θα μας πάνε στις Kαρυές γεμίζουν γρήγορα με τους συνπροσκυνητές μας. Φεύγουμε στο ανηφορικό δρόμο εγκαταλείποντας τα λίγα μέτρα τσιμεντοστρωμένου δρόμου, μπαίνουμε στο χωματόδρομο και το λεωφορείο μας σηκώνει ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης. Μετά από αρκετή ώρα ανάβασης περνάμε κοντά από την πύλη της μονής Ξηροποτάμου αφήνοντας πίσω μας τη δυτική πλευρά της χερσονήσου. Σε λίγα λεπτά ο τσιμεντόδρομος επιστρέφει και βλέπουμε μπροστά μας τις Καρυές. Προσπερνάμε την Σκήτη του Αγίου Ανδρέα γνωστό και ως Σεράι και φτάνουμε στο πλάτωμα αφετηρία των λεωφορείων.
Πρώτο μας προσκύνημα θα είναι ο ναός του Πρωτάτου. Οι καταπληκτικές τοιχογραφίες του Πανσέληνου που έχουν εμπνεύσει γενιές αγιογράφων προκαλούν το θαυμασμό όσες φορές και να τις δεις.

Προσκυνούμε τη θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί και εξερχόμαστε από το ναό. Το εσωτερικό είναι γεμάτο από σιδερένιες σκαλωσιές που μαρτυρούν το πολυετές σημαντικό έργο συντήρησης από την φθορά του χρόνου. Παρατηρούμε μια ταμπέλα, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς...
Στο εξωτερικό του ναού οι εργασίες έχουν τελειώσει και η νέα όψη εντυπωσιακή.

Ο χρόνος περνάει όμως και παίρνουμε το δρόμο για το Κουτλουμούσι.
Μια απαραίτητη στάση για πρασόπιτα και ψωμί στον ξυλόφουρνο των Kαρυών.

Φτάνουμε στο Κουτλουμούσι. Σήμερα είναι η γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και έτσι η μονή πανυγηρίζει. Αυτό σημένει ότι ο κόσμος θα είναι πολύς και πιθανόν να κοιμηθούμε στα ράντζα που έχουν στηθεί στα μπαλκόνια.
Μπαίνουμε στο αρχονταρίκι και δεχόμαστε το καθιερωμένο κέρασμα, τσιπουράκι, λουκούμι και παγωμένο νεράκι είναι ότι πρέπει για την περίσταση. Μετά από λίγο ο Αρχοντάρης μας λέει να τον ακολουθήσουμε. Σταθήκαμε τυχεροί, θα ξεκουραστούμε σε δωμάτιο και μάλιστα δίκλινο και όχι στα ράντζα που είναι στα μπαλκόνια.
Μετά την τακτοποίηση και μικρή ξεκούραση αποφασίζουμε, θα επισκευτούμε την Παναγούδα, το τελευταίο ησυχατήριο του γέροντος Παϊσίου.
Χωρίς το βάρος των αποσκευών πλέον βγαίνουμε από την είσοδο της μονής και κάνουμε δεξιά. Σε λίγο βρίσκουμε μια μεγάλη κατηφόρα και την ακολουθούμε.
Πολύ γρήγορα συναντούμε την πρώτη ταμπέλα: Κελλίον Γέροντος Γαβριήλ, Παναγούδα  Γέροντος Παϊσίου.

Ακολουθούμε το μονοπάτι. Η ώρα είναι 3 και έτσι ο ήλιος είναι βασανιστικός και μας τσουρουφλάει καθώς περπατάμε. Προσπερνάμε το κελλί του Γέροντα Γαβριήλ και αποφασίζουμε να μην ενοχλήσουμε λόγω της ώρας. Μετά από λίγη ώρα το τοπίο αλλάζει πανύψηλα δέντρα μας περικυκλώνουν και μας προστατεύουν από τον καυτό ήλιο που μας ταλαιπωρούσε προηγουμένος. Το τοπίο εξωπραγματικό, μπροστά μας μια ξύλινη γέφυρα φτιαχμένη από κορμούς δέντρων που είχε φτιάξει από οτι μάθαμε ό ίδιος ο γέροντας.

Μετά από μια μικρή ανηφόρα φτάνουμε στην Παναγούδα. Η εμφάνιση όπως την είχα φανταστεί όταν διάβαζα τα βιβλία για τον Γέροντα. Το υπέθρυο αρχονταρίκι με τα κομμένα κούτσουρα, η τσίγκινη στέγη, ένα μποστανάκι με ντομάτες και κατηφέδες.
Καιρός όμως να επιστρέψουμε στο Κουτλουμούσι για την αγρυπνία.

Πίσω στη Μονή, μικρή ξεκούραση και ξεκινά ο εσπερινός με το μνημόσυνο.

Κατόπιν μπαίνουμε στην τράπεζα. Οι νέες τοιχογραφίες που πρέπει να έγιναν από τους αγιογράφους της μονής είναι πολύ όμορφες  με  έντονα και αναστάσιμα χρώματα. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και οι αρχαίες τοιχογραφίες που έχουν σκεπαστεί με την κάπνα των κεριών και τις άλλες κακουχίες  του χρόνου…

Το γεύμα σήμερα λόγω της δεσποτικής γιορτής είναι πολύ νόστιμο φρέσκο και χοντρό ψάρι. Μετά το φαγητό ακούμε με συγκίνηση  τον Πρώτο του Αγίου όρους  να μας διηγείται για τη μεγάλη φωτιά. Ξαφνικά ενώ αυτό το τέρας κατέκαιγε τα πάντα, μας λέει και ενώ ο ουρανός ήταν ξάστερος φάνηκε ένα σύννεφο, που κάποιοι είπαν ότι ξεκίνησε από το Πήλιο και στη συνέχεια ξέσπασε μια καταιγίδα που έσβησε τελείως τη φωτιά.

Σε λίγο οι καμπάνες  χτυπούν και αρχίζει η αγρυπνία. Το βράδυ περνάει με εναλλαγή στο καθολικό με τις θαυμάσιες ψαλμωδίες  και στο δωμάτιο για περιστασιακή ξεκούραση.

Τέλος το πρωί (γύρω στις 8:00) μετά τη θεία λειτουργία, ακολουθεί πάλι τράπεζα.
Το φαγητό αυτή τη φορά ένα πολύ καλομαγειρεμένο   χταποδάκι με φασολάκια και γλυκό κρασί.

Αυτό ήταν πρέπει να πάμε στο επόμενο προορισμό μας, μονή Σταυρονικήτα.

Κατεβαίνουμε λοιπόν πάλι στις Καρυές. Αποφασίζουμε λόγω της κούρασης να μην πάμε όλη  τη διαδρομή με τα πόδια αλλά να μοιραστούμε ένα από τα μικρά πουλμανάκια που πηγαίνουν προς τη μονή Φιλοθέου.

Στη διαδρομή έχουμε ένα απρόοπτο καθώς μας πιάνει λάστιχο. Ο οδηγός – Μοναχός συνηθισμένος σε παρόμοια γεγονότα, μπαίνει γρήγορα κάτω από το όχημα, βάζει τους τάκους και το γρύλο και αλλάζει το λάστιχο.

Μερικά μέτρα πιο κάτω βρίσκουμε τη διασταύρωση για τη μονή  Σταυρονικήτα. Κατεβαίνουμε και μετά από δεκάλεπτο περπάτημα βλέπουμε την εντυπωσιακή μονή σκαρφαλωμένη στο βράχο που μοιάζει κρεμασμένη πάνω από τη θάλασσα.   

.

Προχωρώντας λοιπόν για την είσοδο της μονής αντικρίζουμε ένα μεγάλο λαχανόκηπο.

 Τα τσαμπιά με τις τομάτες κρέμονται σα κόκκινα σταφύλια από τα χοντρά ξύλινα στηρίγματα ενώ στο έδαφος σέρνονται πεπονιές και καρπουζιές με τους μικρούς καρπούς τους τυχαία ριγμένους στο έδαφος . Όλα εδώ πρέπει να μεγαλώνουν χωρίς φάρμακα, άραγε θα φάμε κάποια από αυτά στην τράπεζα;

 Προσπερνάμε κάποια ηλικιωμένα ελαιόδεντρα και φτάνουμε στο υδραγωγείο της μονής με τις πολλές καμάρες. Λίγα μέτρα πιο κάτω πριν την πύλη το υπαίθριο αρχονταρίκι κάτω από την κληματαριά που προφυλάσσει από τον καυτό ήλιο.

.

Ακολουθεί  το παραδοσιακό κέρασμα από τον Αρχοντάρη, που αυτή τη φορά περιλαμβάνει και ένα ελληνικό καφεδάκι. Μέχρι να ετοιμαστούν τα δωμάτια ένας από τους γέροντες της μόνης προθυμοποιείτε να μας ξεναγήσει στο καθολικό που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο.

Οι τοιχογραφίες είναι εκπληκτικές και ανήκουν στο μεγάλο αγιογράφο και εκπρόσωπο της κρητικής σχολής του 16ου αιώνα Θεοφάνη. Θαυμάζουμε επίσης τις φορητές εικόνες του Χριστού και της Παναγίας οδηγήτριας καθώς και τη ψηφιδωτή εικόνα του Άγιου Νικολάου του στρειδά.

 Όπως μας εξήγησε ο γέροντας το όνομα της προσήλθε από ένα στρείδι που είχε κολλήσει πάνω της όταν οι εικονομάχοι την πέταξαν στη θάλασσα. Όταν αργότερα η εικόνα διασώθηκε, ξεκόλλησαν το στρείδι και εκείνη την ώρα έτρεξε αίμα από το πρόσωπο του Άγιου.

Μετά την ξενάγηση ανεβαίνουμε στα δωμάτια μας στον 3ο όροφο, από τη μεγάλη ξύλινη σκάλα. Μέσα από το παράθυρο του δωματίου ξεπροβάλει μπροστά μας επιβλητικός  ο πύργος της μονής.

 Ο περίβολος είναι από τους πιο μικρούς που έχω δει, καθώς το καθολικό είναι σχεδόν ενωμένο με τα τριγύρω κτίσματα και υπάρχει μόνο μια μικρή αυλή μπροστά από τα κελιά των μοναχών.

Δίπλα στα δωμάτια υπάρχει  μια πολύ ωραία κλειστή βεράντα από όπου έχεις μια ωραία θέα προς τη θάλασσα και μπορείς να δεις σε κάποια απόσταση τη μονή Ιβήρων.

 Το απόγευμα κατεβαίνουμε στο καθολικό για τον εσπερινό και την παράκληση στον άγιο Νικόλαο. Ακολουθεί η προσκύνηση των ιερών λείψανων και στη συνέχεια η τράπεζα.

Μιάς και είμαστε σε περίοδο νηστίας οι φακές έχουν την τιμητική τους. Συνοδεύονται όμως από τις ντοματούλες που είχαμε δει νωρίτερα στο μποστάνι και ένα μικρό και πολύ γλυκό καρπουζάκι.

Το βράδυ όλοι  οι προσκυνητές μαζευόμαστε στη βεράντα για ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών. Το μοναστήρι είναι από τα λίγα που δε διαθέτουν καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα και έτσι ένας φακός είναι απαραίτητος. Την εναλλακτική λύση του ανάμματος της λάμπας πετρελαίου δε τη συνιστώ ιδίως μέσα στα δωμάτια , λόγω της άσχημης μυρωδιάς.

Το πρωί ο ήχος του τάλαντου μας ξυπνάει. Ο φακός μας βοηθάει και πάλι να βρούμε το δρόμο μας προς το καθολικό. Στο κατανυκτικό φως των κεριών συμμετέχουμε στον όρθρο. 

Οι τοιχογραφίες του Θεοφάνη φαίνονται ακόμη πιο επιβλητικές τώρα. Πριν να αρχίσει η θεία λειτουργία, βγαίνουμε όλοι έξω και κατευθυνόμαστε στο εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου. Έχει πλέον αρχίσει να ξημερώνει. Η λειτουργία ολοκληρώνεται και έχει έρθει η ώρα της αναχώρησης για τον επόμενο προορισμό μας.

Για να πάμε στο Βατοπαίδι έχουμε  κλείσει θέση στο μικρό καραβάκι  Άγιο Αθανάσιο που εκτελεί τα δρομολόγια της πάνω μεριάς του Όρους. Ο καιρός είναι όμως άστατος και φυσάει αρκετός αέρας. Ευτυχώς όμως το καραβάκι καταφέρνει με δυσκολία να πιάσει στον αρσανά της μονής Σταυρονικήτα και έτσι ξεκινάμε για το Βατοπαίδι.

Τα κύματα είναι μεγάλα και έτσι ο έμπειρος καπετάνιος μας πηγαίνει κόντρα σε αυτά με αποτέλεσμα το σκαρί να ανεβαίνει και μετά να «σκάι» πάλι με δύναμη στη θάλασσα.

Μια ακόμα στάση γίνεται στη μονή Ιβήρων όπου παίρνουμε γρήγορα κάποιους επιβάτες. Συνήθως το καραβάκι φτάνει μέχρι τη Μεγίστη Λάβρα, αλλά σήμερα λόγω καιρού θα γυρίσει αμέσως στην Ιερισσό.

Προσπερνάμε λοιπόν πάλι τη μονή Σταυρονικήτα και μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι στη θαλασσοταραχή φαίνεται μπροστά μας η εντυπωσιακή σε μέγεθος μονή Βατοπαιδίου.

Αφού ευχαριστούμε τον καπετάνιο που μας έφερε σώους σε δύσκολες συνθήκες ανηφορίζουμε το δρομάκι προς την πύλη της μονής.

Μετά από τις απαραίτητες «διατυπώσεις» στην είσοδο κατευθυνόμαστε προς το αρχονταρίκι. Εντύπωση προξενεί η οργάνωση που μάλλον θυμίζει check in ξενοδοχείου. Η τακτοποίηση μας γίνεται στο τελευταίο όροφο του ξενώνα. Τα δωμάτια φαίνονται πρόσφατα  ανακαινισμένα και κάθε όροφος είναι ανεξάρτητος με δικό του μπάνιο και ντουζ  με ζεστό νερό, κάτι που δε βρίσκεις εύκολα στα άλλα μοναστήρια. Ακόμα και μηχανή για ελληνικό καφέ υπάρχει στο ισόγειο.

Μετά την τακτοποίηση μας ξεκινάμε για μια περιήγηση μέσα στη μονή. Το μέγεθος των κτισμάτων  είναι όντως εντυπωσιακό. Δεν παραλείπουμε και μια επίσκεψη στο μεγάλο «κατάστημα» με τα πολλά προϊόντα που παράγει η μονή, βιβλία, λικέρ, κρασί, γλυκά, θεραπευτικές κρέμες, εικόνες και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.

Σε λίγο αρχίζει ο Εσπερινός, και έτσι όλοι μαζευόμαστε στο καθολικό. Ο βυζαντινός χορός των Βατοπαιδινών πατέρων πραγματικά είναι από τους κορυφαίους του όρους. Έτσι έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μοναδικές ψαλμωδίες.

Ακολουθεί η τράπεζα. Εντύπωση μας κάνουν τα αρχαία πέτρινα τραπέζια. Το φαγητό είναι μανέστρα λαχανικών με διάφορα συνοδευτικά, αγγουράκι τουρσί, ελιές κ.τ.λ.

Μετά το τέλος της τράπεζας ακολουθεί μια σύντομη ομιλία από τον ηγούμενο Εφραίμ και τον καλεσμένο επίσκοπο Λαμψάκου (Ελβετία) κ. Μακάριο.

Εισερχόμαστε πάλι στο καθολικό για την προσκύνηση των λειψάνων. Το πιο μεγάλο κειμήλιο της μονής είναι φυσικά η θαυματουργή τίμια ζώνη της Θεοτόκου και είναι το πρώτο που προσκυνούμε. Αξιοσημείωτη επίσης είναι η κάρα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου όπου φαίνεται ακόμη και το αυτί του Αγίου.

Για εμάς που ήρθαμε σήμερα υπάρχει και μια σύντομη ξενάγηση στους χώρους της μονής. Ο γέροντας μας οδηγεί στις πολλές θαυματουργές εικόνες που βρίσκονται στη μονή. Η Βηματάρισα που είναι πάντα μέσα στο άγιο βήμα. Η Παναγία Παραμυθία, η Παντάνασσα, η Ελαιοβρύτισσα, η Εσφαγμένη, η Αντιφωνήτρια, η Πυροβοληθείσα. Έχοντας διαβάσει την ιστορία τους και τα θαύματα τους είναι πραγματικά συγκινητικό να τις βλέπεις και να τις προσκυνείς από κοντά.   

Το βράδυ μαζευόμαστε στα σκαλιά του ξενώνα που τροποντινά γίνονται ένα αμφιθέατρο. Εκεί  έχουμε μια ψυχωφέλιμη ομιλία με κάποιους γέροντες με διάφορα θέματα για την κρίση κ.τ.λ. 

Η προσκύνηση μας στο Βατοπαίδι έλαβε τέλος. Οι ομάδες των προσκυνητών συγκεντρωνόμαστε στο εξωτερικό προαύλιο της μονής για να επιβιβαστούμε στα πουλμανάκια που θα μας μεταφέρουν στον επόμενο προορισμό μας. Μπαίνουμε και εμείς και κατευθυνόμαστε στην άλλη πλευρά της χερσονήσου για την μονή Ξενοφώντος.     

Περνάμε από το τελωνείο του Βατοπεδίου και ανηφορίζουμε στο δύσκολο χωματόδρομο για να πάμε πλέον στην απέναντι νότια πλευρά του Αγίου όρους. Στην κορυφή έχουμε τη δυνατότητα να δούμε πανοραμικά τη μονή Παντοκράτωρος αλλά και στο βάθος τη Σταυρονικήτα. 

Συνεχίζουμε δίπλα από τη μονή Ξηροποτάμου κατηφορίζοντας φτάνουμε στην πύλη της Ξενοφώντος. Ο εσωτερικός περίβολος είναι πολύ όμορφα διαμορφωμένος. Μετά την τακτοποίηση στα δωμάτια, ακολουθεί οι προσκύνηση των λειψάνων. Μας κάνει εντύπωση η ιδιαίτερη ευωδία που αναδίδουν και ειδικά τα λείψανα του Αγίου Δημητρίου του μυροβλύτη.

Το παλαιό καθολικό είναι ιδιαίτερα μικρό και έτσι οι ακολουθίες γίνονται στο νέο που είναι ευρύχωρο. Στον εξωνάρθηκα του παλαιού καθολικού  κάτω από την είσοδο της τράπεζας, υπάρχουν ιστορημένες εντυπωσιακές τοιχογραφίες από την αποκάλυψη του Ιωάννη.

Μετά την μεσημεριανή ανάπαυση μαζευόμαστε στο καθολικό για τον εσπερινό. Έπειτα στην τράπεζα όπου μας περιμένει ένα πολύ νόστιμο γαριδοπίλαφο.Μετά είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε και βόλτα στην παραλία.

Με το κλείσιμο της πύλης μαζευόμαστε στα μπαλκονάκια, όπου θαυμάζουμε ένα από τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα που μπορεί κανείς να δεί στο Άγιον όρος.

Την επόμενη ημέρα μετά τον όρθρο και τη θεία λειτουργία, ετοιμαζόμαστε για να πάρουμε το καράβι που θα μας οδηγήσει πίσω στον κόσμο. Οριακά υπάρχει χρόνος και για μια επίσκεψη στη διπλανή μονή Δοχειαρίου από το παραθαλάσσιο μονοπάτι, αλλά τελικά αποφασίζουμε να μην το επιχειρήσουμε.

Έτσι πιάνουμε κουβέντα με έναν ηλικιωμένο γέροντα στο μπαλκονάκι που υπάρχει στο αρχονταρίκι, ενώ παρατηρούμε ένα μοναχό που ψαρεύει, προφανός για την πανυγηρική τράπεζα του Δεκαπενταύγουστου.

Κατηφορίζουμε προς τον αρσανά και βλέπουμε σε μεγάλες κλούβες την πρωινή συγκομιδή από το μεγάλο μποστάνι της μονής.

Μετά από το γνωστό πλέον ταξίδι με το οχηματαγωγό φτάνουμε στην Ουρανούπολη, όπου και το φετινό μας προσκύνημα έλαβε τέλος.